De gehandicapte stier

Het arme stiertje zakt steeds door zijn poten.

Vanmorgen zijn ze naar een andere weide gebracht. De vier jonge stieren die enkele weken tegenover mijn huis stonden. De laatste week was er niet veel meer te grazen. Het gras groeit gewoon niet, het is te droog en de heren hadden alles al kort gegraasd. De laatste dagen kieperde ik het onkruid dat ik gewied had bij ze in de wei en ze vlogen erop af. Ook viel het me op dat ze steeds met hun kop in de waterbak aan het slobberen waren. Het gras is zo droog dat ze het vocht uit het water moeten halen. Een koe drinkt normaal al zo’n 50 liter water per dag, plus dan het vocht uit het gras. Daarom kwam boer Gerard elke dag met zijn tractor om de watervoorraad bij te vullen.
Een van de koeien heeft vreemde voorpoten waar hij niet goed op kan lopen en staan. Het lijkt almaar erger te worden naarmate hij groter en zwaarder wordt. Die poten kunnen hem haast niet dragen. Soms zakt ‘ie tijdens het grazen op zijn ‘ellebogen’. De anderen duwen hem ook steeds weg bij het extra voer dat ze elke morgen krijgen of weg van de waterbak. Net als dat op scholen wel gebeurt, dat er er een stel pestkoppen een buitenbeentje zoekt om het leven zuur te maken.
Vanmorgen zijn ze dus vertrokken. Mijn gehandicapte stier achteraan strompelend met de boer erachter. Schreeuwend en zwaaiend met een stok. Arme stier.

Dit bericht is geplaatst in Geen categorie. Bookmark de permalink.